e Justynie trzeba powiedzieć żeby tu zaglądnęła

a sie czepiasz bo ci punkta odejme

Po prostu świętokradztwo

Alfabet [edytuj]
Zobacz więcej w osobnym artykule: Alfabet francuski.

Alfabet składa się z 26 liter: a, b, c, d, e, f, g, h, i, j, k, l, m, n, o, p, q, r, s, t, u, v, w, x, y, z
We francuskim istnieją także specjalne 2 ligatury: œ, æ
Niektóre znaki, głównie 13 samogłosek i jedna spółgłoska, są opatrzone znakami diakrytycznymi: à, â, ç, é, è, ê, ë, î, ï, ô, û, ù, ü, ÿ

Litery [edytuj]

    * à – wymawiamy jak nasze "a", np. voilà [wuala]
    * â – jak "a", np. âge [aż]
    * c + spółgłoski – jak "k", np. nocturne [nokturn]
    * c + nic (koniec wyrazu) jak "k", np. toc-toc
    * c + o,a,u – jak "k", np. carte [kart]
    * c + e,i – jak "s", np. ciel [sjel]
    * ç + a,o,u – zawsze jak "s", np. ça [sa]
    * e + nic (koniec wyrazu) nigdy nie czytamy, np. flotte [flot]
    * e (w środku sylaby) jak "e" (Mercure)
    * é czytamy zawsze (nawet na końcu wyrazu), np. orienté [oriąte]
    * è czytamy zawsze (występuje generalnie w środku wyrazu), np. photosphère [fotosfer]
    * ê jak "e", np. gêner [żene]
    * ë jak "e", np. Noël [Noel]
    * g:
          o g + o,a,u – jak "g", np. Ganymède [Ganimed]
          o g + spółgłoska – jak "g" grand [grą]
          o g + e,i – jak "ż", np. géant [żeą]
    * h w języku francuskim jest niewymawiane, np. hiver [iwer]
    * î – jak "i", np. Nîmes [Nim]
    * ï – zawsze jak "i", nawet gdy występuje w grupie kilkuliterowej; porównaj: maïs [mais] , ale mais [me] .
    * j jak "ż", np. Jupiter [żüpiter]
    * ô jak "o", np. tôt [to]
    * œ głoska powstała jakby z połączenia "e" i "y", usta jak do "e" i mówimy "y" lub na odwrót, np. œuvre (dzieło)
    * u nie ma w języku polskim – a wymawia się go tak: usta jak do "u" i jednocześnie wymawiać "i" (taki sam dźwięk jak niemieckie "u umlaut"), np. Lune [lün] (Księżyc). Dźwięk ten będziemy oznaczać w "transkrypcji" jako [ü]
    * ù – poprzedzone zawsze o – czytamy "u", p où [u] (porównaj: ou [u] – taka sama wymowa, inna pisownia i znaczenie)
    * û – poprzedzone zawsze o – czytamy "u", np. voûte [wut]
    * s pomiędzy samogłoskami czytamy jak "z", np. déclinaison [deklinezą]

Nie czytamy spółgłosek na końcu wyrazów oprócz:

    * c – wymawiamy jak "k",
    * f, np. sauf [sof] (poza, oprócz, za wyjątkiem)
    * l, np. sol [sol] (ziemia, gleba, grunt)

W bezokolicznikach czasowników I grupy (większość czasowników – zakończone na -er) nie wymawiamy "r", np. observer [obserwe].

W przymiotnikach zakończonych na -r (rodzaju męskiego) – nie wymawiamy "r", np. premier [premie], dernier [dernie]

Grupy kilkuliterowe [edytuj]

    * ai – jak "e", np. solaire [soler]
    * ais – na końcu wyrazu jak "e", np. mais [me]
    * ait – na końcu wyrazu jak "e", np. il observait [ilobsrwe]
    * aî – także jak "e", np. chaîne [szen]
    * ay – na końcu wyrazu jak "e", w innych przypadkach jak "ej", np. ayant [eją]
    * oi – jak "ua", np. pointe [puant]

samogłoska + n lub m:

    * on + spółgłoska lub na końcu wyrazu – jak "ą", np. déclinaison [deklinezą]
    * om + spółgłoska lub jw.- jak "ą", np. ombre [ąbr]
    * an + spółgłoska lub jw.- jak "ą", np. an [ą]
    * am + spółgłoska lub jw.- jak "ą", np. ambiance [ąbiąs]
    * en + spółgłoska lub jw.- jak "ę", np. jovien [żowję] albo też "ą", np en France [ąFrąs]
    * em + spółgłoska lub jw.- jak "ą", np. rempart [rąpar]
    * in + spółgłoska lub jw.- jak "ę", np. merlin [merlę]
    * im + spółgłoska lub jw.- jak "ę", np. limbe [lęb]

te same układy + samogłoska lub h – czytamy normalnie (tracą nosowość), np. panorama [panorama]

te same układy, tylko że m lub n jest podwójne, a po nim występuje samogłoska – też tracą nosowość, porównaj:

    * an [ą] – année [ane]
    * gn jak "ń", np. montagne [mątań]
    * ph jak "f", np. phase [faz]
    * ent – na końcu wyrazu:
          o jeśli jest to forma osobowa czasownika (3os lm), to nigdy nie wymawiamy, np. ils observent [ilzobserw]
          o jeśli jest to inna część zdania niż czasownik czytamy jak "ą", np. grossissement [grosismą]
    * um – na końcu wyrazu jak "om" (są to słowa pochodzenia łacińskiego), np. planétarium [planetarjom]

Łączenie międzywyrazowe [edytuj]

Występuje, gdy jedno słowo kończy się spółgłoską a drugie zaczyna samogłoską. Ta spółgłoska, nawet jeśli normalnie nie jest wymawiana na końcu wyrazu na skutek łączenia zostaje wymówiona. Dzięki temu można odróżniać na przykład formy gramatyczne czasowników, a także liczbę rzeczowników:

    * il observe [il-obserw] / ils observent [ilz-obserw] {s wymawiamy jak "z" w łączeniach}
    * l'ombre [l-ąbr] / les ombres [lez-ąbr]

Myślniki w nawiasach kwadratowych pokazują, że wyrazy różniące się na przykład formą gramatyczną lub liczbą mogą brzmieć tak samo (po prawej stronie myślnika). Rozróżnimy je dzięki łączeniu międzywyrazowemu.

Elizja (wyrzutnia) [edytuj]

Wyrzucenie ostatniej samogłoski i zastąpienie jej apostrofem przed wyrazem rozpoczynającym się na samogłoskę lub h nieme:

    * le ami – l'ami [lami],
    * la amie – l'amie [lami],
    * si il – s'il [sil],
    * la hirondelle – l'hirondelle [lirądel],
    * le hôtel – l'hôtel [lotel],
    * que elle – qu'elle [kel] itd.
zasady czytania wg wikipedii

Eeeeee ludzie... My na środę mamy lista naklecić nie? Więc jakby ktos jakieś przydatne zwroty wrzucił, to dozgonna wdzięczność... Bo infobot ma mnie już dość powoli...